Του Λ.Τρότσκι
Άνθρωποι με απλοϊκή σκέψη πιστεύουν ότι η βασιλική ιδιότητα βρίσκεται στο πρόσωπο του βασιλιά, στο μανδύα του από ερμίνα και στο στέμμα του, στη σάρκα του και στο αίμα του. Στην πραγματικότητα, αυτή η βασιλική ιδιότητα είναι μια σχέση μεταξύ προσώπων. Ο βασιλιάς είναι βασιλιάς γιατί στο πρόσωπο του διαθλώνται τα συμφέροντα και οι προλήψεις εκατομμυρίων ανθρώπων. Όταν οι σχέσεις αυτές απορριφθούν από το ρεύμα της εξέλιξης, ο βασιλιάς γίνεται ένας κοινός άνθρωπος με κρεμασμένο χείλος. Σχετικά με αυτό το ζήτημα θα μπορούσαν να ρωτήσουν για τις εντυπώσεις του εκείνον που λεγόταν άλλοτε Αλφόνσος 13ος.
Από τον ελέω Θεού αρχηγό διακρίνεται ο ελέω λαού γιατί αυτός είναι αναγκασμένος, αν όχι να ανοίξει ο ίδιος τον δρόμο του τουλάχιστον να βοηθήσει τις περιστάσεις να του τον ανοίξουν. Μα παρά όλα αυτά ο αρχηγός παραμένει μια σχέση μεταξύ προσώπων, μια ατομική προσφορά σε μια ομαδική ζήτηση. Οι συζητήσεις για την προσωπικότητα του Χίτλερ είναι τόσο ζωηρότερες όσο πιο πολύ αναζητούν το μυστικό της νίκης του μέσα στον ίδιο. Θα ήταν ωστόσο δύσκολο να βρεθεί μια άλλη πολιτική φιγούρα που να είναι στον ίδιο βαθμό ο κόμβος απρόσωπων ιστορικών δυνάμεων. Κάθε μανιασμένος μικροαστός δεν θα μπορούσε να γίνει Χίτλερ, αλλά ένα κομματάκι Χίτλερ υπάρχει μέσα σε κάθε μανιασμένο μικροαστό.
Η γοργή ανάπτυξη του γερμανικού καπιταλισμού προπολεμικά δεν σήμανε καθόλου την απλή καταστροφή των μεσαίων τάξεων καταστρέφοντας μερικά στρώματα της μικρομπουρζουαζίας αυτός ο καπιταλισμός δημιουργούσε άλλα; βιοτέχνες και μικρομαγαζάτορες γύρω από τα εργοστάσια, τεχνικούς και υπαλλήλους μέσα στα εργοστάσια. Αλλά διατηρούμενες και αυξάνοντας αριθμητικά – η παλιά και η νέα μικρομπουρζουαζία αντιπροσωπεύει κάτι παραπάνω από το μισό του γερμανικού λαού – οι ενδιάμεσες τάξεις έχαναν και το τελευταίο ίχνος ανεξαρτησίας τους, ζούσανε στην περιφέρεια της μεγάλης βιομηχανίας και του τραπεζικού συστήματος, τρέφονταν από τα ψίχουλα του τραπεζιού των μονοπωλιακών τραστ και των καρτέλ και από την πνευματική ελεημοσύνη των εξ επαγγέλματος θεωρητικών και πολιτικών τους.
Στον δρόμο του γερμανικού ιμπεριαλισμού η ήττα όρθωσε έναν τοίχο. Η εξωτερική δυναμική μετασχηματίσθηκε σε εσωτερική δυναμική. Ο πόλεμος μετατράπηκε σε επανάσταση. Η σοσιαλδημοκρατία που βοήθησε τον Χοεντζόλλερν να διεξάγει τον πόλεμο έως το τραγικό του τέλος,. Δεν άφησε το προλεταριάτο να ολοκληρώσει την επανάσταση του. Δεκατέσσερα χρόνια χρησιμοποιήθηκαν από την δημοκρατία της Βαιμάρης για να ζητά συγγνώμη που υπάρχει η ίδια. Το Κομμουνιστικό Κόμμα καλούσε τους εργάτες σε μια νέα επανάσταση, αλλά αποδειχνόταν ανίκανο να την κατευθύνει. Το γερμανικό προλεταριάτο περνούσε από τις ανόδους και τις καθόδους του πολέμου, της επανάστασης, του κοινοβουλευτισμού και του ψευτομπολσεβικισμού. Τον ίδιο καιρό που τα παλιά αστικά κόμματα εξαντλούσαν κατά βάθος, η δυναμική ισχύς της εργατικής τάξης βρισκόταν υποσκαμμένη.
Το χάος του μεταπολέμου έπληξε τους βιοτέχνες, τους εμπόρους και τους υπαλλήλους όχι λιγότερο σκληρά από τους εργάτες. Η αγροτική κρίση χαντάκωνε τους αγρότες. Ο μαρασμός των μεσαίων τάξεων δεν σήμαινε την προλεταριοποίηση τους αφού το ίδιο το προλεταριάτο τροφοδοτούσε μια στρατιά από μόνιμα άνεργους. Η πτώχευση της μικρομπουρζουαζίας, που δύσκολα καμουφλάρονταν με τις γραβάτες και τις κάλτσες από φυσικό μετάξι, ροκάνιζε όλες τις καθιερωμένες πεποιθήσεις και πριν από όλα το δόγμα του δημοκρατικού κοινοβουλευτισμού.
Ο μεγάλος αριθμός των κομμάτων, ο ψυχρός πυρετός των εκλογών, η αδιάκοπη διαδοχή των κυβερνήσεων, περιπλέκανε την πολιτική κρίση σε ένα καλειδοσκόπιο στείρων πολιτικών συνδυασμών. Μισά στην ατμόσφαιρα την υπερθερμασμένη από τον πόλεμο, τις ήττες, τις επανορθώσεις, τον πληθωρισμό, την κατοχή του Ρουρ, την κρίση, την εξαθλίωση και την απελπισία, η μικρομπουρζουαζία ορθώθηκε ενάντια σε όλα τα παλιά κόμματα που την είχαν εξαπατήσει. Τα έντονα παράπονα των βουτηγμένων στην χρεοκόπια μικροϊδιοκτητών, των γιων τους πανεπιστημιακών αποφοίτων χωρίς απασχόληση και πελάτες, των άπροικων και ανύπαντρων θυγατέρων τους, απαιτούσανε την τάξη και την σιδερένια πυγμή.
Η σημαία του εθνικοσοσιαλισμού υψώθηκε από ανθρώπους που προέρχονταν από την κατώτερη και μέση διοίκηση του παλαιού στρατού. Φορτωμένοι παράσημα, οι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί δεν μπορούσαν να ανεχθούν ότι ο ηρωισμός τους και οι ταλαιπωρίες τους όχι μόνο πήγαιναν χαμένες για την πατρίδα, αλλά ούτε καν τους έδιναν ειδικά δικαιώματα στην ευγνωμοσύνη. Από εδώ γεννιόταν το μίσος τους για την επανάσταση και το προλεταριάτο. Αλλά και δεν δέχονταν να βολευτούν από τους τραπεζίτες, τους βιομηχάνους, τους υπουργούς στις μέτριες θέσεις του λογιστή, του μηχανικού, του ταχυδρομικού και του εκπαιδευτικού. Από εδώ ξεκινούσε ο σοσιαλισμός τους.
Πάνω στον Ιζέρ και κάτω από το Βερντέν είχανε μάθει να θυσιάζονται, να θυσιάζουν τους άλλους και να μιλάνε μία γλώσσα διαταγών που επιβαλλόταν στους μικροαστούς του μετόπισθεν. Έτσι αυτοί οι άνθρωποι έγιναν στρατηγοί.
Στην αρχή της πολιτικής καριέρας του ο Χίτλερ ξεχώρισε ίσως μόνο επειδή είχε ισχυρότερο ταπεραμέντο, δυνατότερη φωνή, βεβαιότερη για τον εαυτό της διανοητική μετριότητα. Δεν πρόσφερε στο κίνημα κανένα άλλο πράγμα από την δίψα της εκδίκησης ενός προσβεβλημένου στρατιώτη. Ο Χίτλερ άρχισε τα παράπονα και κατηγορίες ενάντια στην Συνθήκη των Βερσαλλιών, στην ακρίβεια της ζωής, στην έλλειψη σεβασμού στους γενναίους υπαξιωματικούς, στις μηχανορραφίες των δημοσιογράφων και των τραπεζιτών της θρησκείας του Μωυσή. Στην χώρα υπήρχαν πολλοί άνθρωποι καταστραμμένοι, ναυαγισμένοι, με ουλές, με πρόσφατες εκχυμώσεις. Καθένας τους ήθελε να χτυπήσει την γροθιά του στο τραπέζι. Ο Χίτλερ ήξερε να το κάνει καλύτερα από τους άλλους. Είναι αλήθεια πως δεν ήξερε πως να θεραπεύσει το κακό, Αλλά οι διαθέσεις αντηχούσαν άλλοτε σαν διαταγή και άλλοτε σαν προσευχή που απευθυνόταν στην σκληρή μοίρα. Όπως οι απελπισμένοι ασθενείς, οι καταδικασμένες τάξεις δεν κουράζονται να παραλλάζουνε τους στεναγμούς τους, ούτε να ακούνε συμβουλές. ΌΛοι οι λόγοι του Χίτλερ είναι οικοδομημένοι σε αυτόν τον τόνο. Ο άμορφος συναισθηματισμός, η έλλειψη μιας πειθαρχίας της σκέψης η άγνοια συνδυασμένη με παρδαλόχρωμα διαβάσματα, όλα αυτά τα πλην μετασχηματιζόταν σε συν. Έδιναν στον Χίτλερ την δυνατότητα να ενώσει στο δισάκι του ζητιάνου του εθνικοσοσιαλισμού όλα τα είδη της δυσαρέσκειας και να οδηγήσει την μάζα εκεί όπου αυτή τον ωθούσε. Από τους αρχικούς αυτοσχεδιασμούς δεν έμεινε στην μνήμη του δημεγέρτη παρά ότι συναντούσε την επιδοκιμασία. Οι πολιτικές του σκέψεις υπήρξαν ο καρπός της ρητορικής ακουστικής. Έτσι πραγματοποιήθηκε η εκλογή των συνθημάτων, Έτσι συσσωρεύτηκε το πρόγραμμα. Έτσι από την ακατέργαστη ύλη σχηματίστηκε ο «αρχηγός».
Από την αρχή ο Μουσολίνι ήξερε να εκτιμά την κοινωνική ύλη πιο συνειδητά από τον Χίτλερ, στον οποίο ο αστυνομικός μυστικισμός ενός Μέττερνιχ ταίριαζε περισσότερο από την πολιτική άλγεβρα ενός Μακιαβέλι.
Από πνευματική άποψη ο Μουσολίνι είναι πιο θαρραλέος και κυνικός από τον Χίτλερ. Φτάνει να σημειώσουμε εδώ ότι ο άθεος της Ρώμης χρησιμοποιεί την Εκκλησία όπως την Αστυνομία ή την Δικαιοσύνη, ενώ ο συνέταιρος του Βερολίνου πιστεύει πραγματικά στο αλάθητο της Ρωμαϊκής Εκκλησίας. Την εποχή που ο μελλοντικός Ιταλός δικτάτορας θεωρούσε τον Μαρξ σαν «αθάνατο δάσκαλο για όλους μας», υπεράσπιζε, όχι άτεχνα, την θεωρία που στην σύγχρονη κοινωνία παρατηρεί πριν από όλα την σχέση των δύο βασικών δυνάμεων: της μπουρζουαζίας και του προλεταριάτου. Είναι αλήθεια -έγραφε ο Μουσολίνι το 1914- ότι ανάμεσα σε αυτές τις δυνάμεις υπάρχουν πολυάριθμα ενδιάμεσα στρώματα που σχηματίζουν «ένα είδος συνεκτικού ιστού της ανθρώπινης κοινότητας» αλλά «στις περιόδους κρίσης, οι μεσαίες τάξεις προσελκύονται σύμφωνα με τις ιδεολογίες τους, από την μία ή την άλλη από τις βασικές τάξεις». Πολύ σημαντική γενίκευση. Όπως η επιστημονική ιατρική παρέχει την δυνατότητα όχι μόνο θεραπείας των ασθενών, αλλά επίσης και αποστολής τους, από τον συντομότερο δρόμο στον άλλο κόσμο, το ίδιο η ανάλυση των σχέσεων των τάξεων, προορισμένη από τον εφευρέτη της για την κινητοποίηση του προλεταριάτου, έδωσε στον Μουσολίνι, όταν πέρασε στο αντίπαλο στρατόπεδο, την δυνατότητα να κινητοποιεί τις μεσαίες τάξεις ενάντια στο προλεταριάτο. Ο Χίτλερ συμπλήρωσε αυτή την δουλειά μεταφράζοντας την ιδεολογία του φασισμού στην γλώσσα του γερμανικού μυστικισμού.
Οι πυρές όπου καίνε την ανίερη φιλολογία του μαρξισμού φωτίζουνε ζωηρά την ταξική φύση του εθνικοσοσιαλισμού. Όσο οι ναζί δρούσαν σαν κόμμα και όχι σαν κρατική εξουσία, δεν βρίσκανε σχεδόν πέρασμα προς την εργατική τάξη. Από το άλλο μέρος, η μεγαλομπουρζουαζία, ακόμα και εκείνη που υποστήριζε με το χρήμα της τον Χίτλερ δεν θεωρούσε αυτό το κόμμα σαν δικό της. Η εθνική «αναγέννηση» στηρίχθηκε ολοκληρωτικά στις ενδιάμεσες τάξεις, το πιο καθυστερημένο κομμάτι του έθνους, το βαρύ φορτίο της ιστορίας. Η πολιτική τέχνη ήτανε να συγκολλήσουν τους μικροαστούς με μία κοινή εχθρότητα ενάντια στο προλεταριάτο. Τι έπρεπε να γίνει για να πάνε τα πράγματα καλά; Πριν από όλα να συντρίψουν αυτούς που ήταν από κάτω. Ανίσχυρη μπροστά στο μεγάλο κεφάλαιο, η μικρομπουρζουαζία ελπίζει με την καταστροφή των εργατών να ξανακερδίσει μία κοινωνική αξιοπρέπεια. Οι ναζί χαρακτηρίζουν το πραξικόπημα τους με το σφετερισμένο όνομα της επανάστασης. Ο φασισμός αφήνει το κοινωνικό σύστημα απείραχτο. Αυτό καθαυτό το πραξικόπημα του Χίτλερ δεν έχει ακόμα δικαιώματα, ούτε στο όνομα της αντεπανάστασης. Αλλά δεν μπορεί να το απομονώσουμε. Είναι το συμπλήρωμα του κύκλου των τρανταγμών που άρχισαν το 1918 στην Γερμανία. Η επανάσταση του Νοέμβρη που έδωσε την εξουσία σε ένα συμβούλιο εργατών και στρατιωτών, ήταν προλεταριακή από την θεμελιώδη τάση της. Αλλά το κόμμα που βρισκόταν επικεφαλής του προλεταριάτου, ξανάδωσε την εξουσία στην μπουρζουαζία. Μ ε αυτή την έννοια η σοσιαλδημοκρατία άνοιξε τον δρόμο στην εποχή της αντεπανάστασης πριν ακόμα η επανάσταση κατορθώσει να αποτελειώσει την εργασία της. Εντούτοις όσο η μπουρζουαζία εξαρτιόταν ακόμα από την σοσιαλδημοκρατία, δηλαδή από τους εργάτες, το καθεστώς διατηρούσε τα στοιχεία ενός συμβιβασμού. Πάντως η διεθνής κατάσταση και η εσωτερική κατάσταση του γερμανικού καπιταλισμού δεν άφηνε περιθώρια για παραχωρήσεις. Αν η σοσιαλδημοκρατία έσωσε την μπουρζουαζία από την προλεταριακή επανάσταση, ο φασισμός ήρθε με την σειρά του να απελευθερώσει την μπουρζουαζία από την σοσιαλδημοκρατία. Το πραξικόπημα του Χίτλερ είναι ο τελικός κρίκος στην αλυσίδα των αντεπαναστατικών μετατοπίσεων.
Ο μικροαστός είναι εχθρικός στην ιδέα της εξέλιξης γιατί η εξέλιξη βαδίζει αναπόφευκτα εναντίον του. Η πρόοδος δεν του έφερε τίποτε άλλο από χρέη, που δεν μπορεί να πληρώσει. Ο εθνικοσοσιαλισμός αποτάσσεται όχι μονάχα τον μαρξισμό, αλλά επίσης και τον δαρβινισμό. Οι ναζί καταριούνται τον ματεριαλισμό γιατί οι νίκες της τεχνικής πάνω στην φύση σημαίνουν την νίκη του μεγάλου κεφαλαίου πάνω στο μικρό. Οι αρχηγοί του κινήματος εκκαθαρίζουνε την διανόηση όχι μόνο γιατί και οι ίδιοι διαθέτουν διανοούμενους δεύτερης ή τρίτης σειράς αλλά προπάντων γιατί ο ιστορικός τους ρόλος δεν ανέχεται την καλλιέργεια μίας σκέψης ως το τέλος. Ο μικροαστός έχει ανάγκη από μία ανώτερη παρουσία, πάνω από την φύση και την ιστορία, προστατευμένη ενάντια στον συναγωνισμό, τον πληθωρισμό, την κρίση και τον εκπλειστηριασμό. Στην εξέλιξη, στην ματεριαλιστική αντίληψη και τον ορθολογισμό -αντιτάσσεται ο εθνικός ιδεαλισμός σαν πηγή ηρωικής έμπνευσης. Το έθνος του Χίτλερ είναι η μυθολογική σκιά της ίδιας της μικρομπουρζουαζίας, παθητικό παραλήρημα που της δείχνει την χιλιόχρονη βασιλεία της πάνω στην γη.
Για να υψώσουν το έθνος πάνω από την ιστορία, του δίνουν το υποστήριγμα της ράτσας. Η ιστορία θεωρείται σαν το απόσταγμα της ράτσας. Οι φυλετικές ιδιότητες δημιουργούνται ανεξάρτητα από τις μεταβαλλόμενες κοινωνικές συνθήκες. Απορρίπτοντας την οικονομική αντίληψη σαν κατώτερη, ο εθνικοσοσιαλισμός κατεβαίνει έναν όροφο παρακάτω; από τον οικονομικό ματεριαλισμό καταφεύγει στον ζωολογικό ματεριαλισμό.
Η θεωρία της ράτσας, σαν να είχε επινοηθεί ειδικά για ένα φαντασμένο αυτοδίδακτο που αναζητεί ένα παγκόσμιο κλειδί για όλα τα μυστήρια της ζωής, φαίνεται προπάντων αξιοθρήνητη στο φως της ιστορίας των ιδεών. Για να δημιουργήσει την θρησκεία του καθαρού γερμανικού αίματος ο Χίτλερ χρειάστηκε να δανειστεί από δεύτερο χέρι τις ρατσιστικές ιδέες ενός Γάλλου διπλωμάτη και ερασιτέχνη συγγραφέα, του κόμη Γκομπινώ. Την πολιτική μεθοδολογία ο Χίτλερ την βρήκε ολοέτοιμη στους Ιταλούς -ο Μουσολίνι είχε πλατιά χρησιμοποιήσει την θεωρία της πάλης των τάξεων του Μαρξ. Ο ίδιος ο μαρξισμός ήταν ο καρπός της ένωσης της γερμανικής φιλοσοφίας, της γαλλικής ιστορίας και της αγγλικής οικονομίας. Ανατρέχοντας στην γενεαλογία των ιδεών, έστω και των πιο αντιδραστικών και των πιο ηλίθιων, δεν βρίσκουμε ίχνος ρατσισμού.
Η τεράστια φτώχεια της εθνικοσοσιαλιστικής φιλοσοφίας δεν εμπόδισε τις πανεπιστημιακές επιστήμες να μπούνε με διάπλατα πανιά μέσα στο αραξοβόλι του Χίτλερ όταν η νίκη του φάνηκε ξεκάθαρα. Τα χρόνια του καθεστώτος της Βαιμάρης υπήρξαν για το μεγάλο τμήμα του καθηγητικού όχλου μία εποχή ταραχής και ανησυχίας. Οι ιστορικοί, οι οικονομολόγοι, οι νομικοί πελαγοδρομούσαν σε εικασίες για να μάθουν πιο από τα αλληλοσυγκρουόμενα κριτήρια της αλήθειας ήταν το ορθότερο, δηλαδή πιο στρατόπεδο τελικά θα επικρατούσε. Η φασιστική δικτατορία παραμέρισε τις αμφιβολίες του Φάουστ και τους δισταγμούς του Αμλετ από την πανεπιστημιακή έδρα. Από το σούρουπο της κοινοβουλευτικής σχετικότητας η επιστήμη πέρασε ξανά στο βασίλειο του απολύτου. Ο Αϊνστάιν υποχρεώθηκε να στήσει το τσαντίρι του έξω από την Γερμανία.
Στον τομέα της πολιτικής ο ρατσισμός είναι μία πομπώδης και αυθάδης παραλλαγή του σωβινισμού συνδυασμένη με φρενολογία. Όπως η καταστραμμένη αριστοκρατία βρίσκει παρηγοριά στην ευγένεια του αινετός της, το ίδιο και η φτωχεμένη μικρομπουρζουαζία μεθάει με τους μύθους για τα ιδιαίτερα πλεονεκτήματα της φυλής της. Είναι αξιοσημείωτο ότι οι ηγέτες του εθνικοσοσιαλισμού δεν είναι γερμανικής καταγωγής αλλά προέρχονται από την Αυστρία όπως ο ίδιος ο Χίτλερ, από τις βαλτικές επαρχίες της παλιάς αυτοκρατορίας των τσάρων όπως ο Ρόζενμπεργκ, από αποικιακές χώρες όπως ο Εςς, ο αναπληρωτής του Χίτλερ στην διεύθυνση του κόμματος. ΧΡειάστηκε η βάρβαρη οχλοβοή των εθνικισμών στην περιφέρεια του πολιτισμού για να επιβάλει στους «αρχηγούς» τις ιδέες που βρήκαν ακόλουθα μία απήχηση στην καρδιά των πιο βάρβαρων τάξεων της Γερμανίας.
Η προσωπικότητα και η τάξη – ο φιλελευθερισμός και ο μαρξισμός είναι το κακό. Το έθνος είναι το καλό. Μα στο κατώφλι της ιδιοκτησίας αυτή η φιλοσοφία αναποδογυρίζεται. Μόνο στην ατομική ιδιοκτησία βρίσκεται η σωτηρία. Η ιδέα της εθνικής ιδιοκτησίας είναι καρπός του μπολσεβικισμού. Αποθεώνοντας το έθνος ο μικροαστός δεν θέλει να προσφέρει τίποτα. Αντίθετε, περιμένει από το έθνος να του χορηγήσει ιδιοκτησία και να τον προστατεύσει από τον εργάτη και τον δικαστικό κλητήρα. Δυστυχώς το 3ο Ράιχ δεν θα δώσει τίποτα στους μικροαστούς εκτός από νέους φόρους. Στον τομέα της σύγχρονης οικονομίας, διεθνούς από τους δεσμούς της, απρόσωπης από τις μεθόδους της, η αρχή της φυλής φαίνεται να βγαίνει από ένα κοιμητήριο του Μεσαίωνα. Η καθαρότητα της ράτσας που, στο βασίλειο του πνεύματος, διαβεβαιώνεται με το διαβατήριο, πρέπει να διαπιστωθεί, κυρίως στον τομέα της οικονομίας, με την αποδοτικότητα. Στις σύγχρονες συνθήκες αυτό σημαίνει: την ικανότητα του συναγωνισμού. Από την πίσω πόρτα ο ρατσισμός ξαναγυρίζει στον οικονομικό φιλελευθερισμό απαλλαγμένο από τις προλεταριακές ελευθερίες.
Στην πράξη ο εθνικισμός στην οικονομία περιορίζεται σε εκρήξεις αντισημιτισμού, αδύναμες παρά όλη την κτηνωδία τους. Από το σύγχρονο οικονομικό σύστημα οι ναζί παραμερίζουν το τοκογλυφικό και το τραπεζικό κεφάλαιο σαν να ήταν ο σατανάς. Ε λοιπόν, είναι ακριβώς σε αυτή την σφαίρα που η ισραηλιτική μπουρζουαζία κατέχει μία μεγάλη θέση. Ενώ υποκλίνονται μπροστά στο κεφάλαιο στο σύνολο του, οι μικροαστοί κηρύττουν τον πόλεμο ενάντια στο κακό πνεύμα της συσσώρευσης κάτω από το σχήμα ενός Πολωνοεβραίου με μακρύ καφτάνι που στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έχει ούτε πεντάρα στην τσέπη του. Το πογκρόμ γίνεται η μεγαλύτερη απόδειξη της ανωτερότητας της ράτσας.
Το πρόγραμμα με το οποίο ο εθνικοσοσιαλισμός ανέβηκε στην εξουσία -αλίμονο- θυμίζει πολύ τα μεγάλα εβραϊκά μαγαζιά σε μία απόμακρη επαρχία. Και τι δεν βρίσκει κανείς εκεί; – σε χαμηλή τιμή και σε ακόμη χαμηλότερη ποιότητα: την ανάμνηση των ευτυχισμένων χρόνων του ελεύθερου συναγωνισμού και την αόριστη λαχτάρα της σταθερότητας μίας κοινωνίας αποτελούμενης από κάστες, τις ελπίδες σε μία αναγέννηση της αποικιακής αυτοκρατορίας και τα όνειρα μίας κλειστής οικονομίας, τις φράσεις για την επιστροφή από το Ρωμαϊκό Δίκαιο στο παλαιό Γερμανικό Δίκαιο και τα διαβήματα στις Η.Π.Α σχετικά με το χρεοστάσιο, την ζηλόφθονη εχθρότητα απέναντι σε μία ανισότητα που παίρνει την μορφή μίας βίλας και ενός αυτοκινήτου και τον ζωώδη φόβο από την ισότητα που παίρνει την μορφή ενός εργάτη με τραγιάσκα και χωρίς κολάρο, την λύσσα του εθνικισμού και τον φόβο μπροστά στον παγκόσμιο πιστωτή… όλα τα απορρίμματα της διεθνούς πολιτικής σκέψης χρησιμεύσανε για να γεμίσουνε τον πνευματικό θησαυρό του νέου γερμανικού μεσσιανισμού. Ο φασισμός ανέβασε στην πολιτική τον βούρκο της κοινωνίας. Όχι μόνο στα σπίτια των χωρικών αλλά και στους ουρανοξύστες των πόλεων, πλάι στον εικοστό αιώνα ζουν ακόμα ο δέκατος και ο δέκατος τρίτος αιώνας. Εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι χρησιμοποιούν το ηλεκτρικό ρεύμα χωρίς να παύσουν να πιστεύουν στην μαγική δύναμη των χειρονομιών και των εξορκισμών. Ο πάπας διαδίδει με το ραδιόφωνο το θαύμα της μεταμόρφωσης του νερού σε κρασί. Οι κινηματογραφικοί αστέρες καταφεύγουν στις μάγισσες. Οι αεροπόροι που διευθύνουν τους θαυμαστούς μηχανισμούς τους δημιουργημένους από την μεγαλοφυία του ανθρώπου, φέρνουν φυλαχτά πάνω στα σουέτερ τους. Τι ανεξάντλητα αποθέματα σκοταδισμού, άγνοιας και αγριότητας! Η απελπισία τα ξεσήκωσε, ο φασισμός τους έδωσε μία σημαία. Κάθε τι που μέσα στην κανονική ανάπτυξη της κοινωνίας απορριπτόταν από τον εθνικό οργανισμό σαν εκκρίματα του πολιτισμού, ξεπετιέται τώρα από το λαρύγγι: ο καπιταλιστικός πολιτισμός ξερνά μία βαρβαρότητα που δεν χωνεύτηκε, αυτή είναι η φυσιολογία του εθνικοσοσιαλισμού.
Ο Γερμανικός φασισμός, όπως και ο ιταλικός, ανέβηκε στην εξουσία πατώντας στην ράχη της μικρομπουρζουαζίας που την μεταμόρφωσε σε κριό ενάντια στις οργανώσεις της εργατικής τάξης και τις οργανώσεις της δημοκρατίας. Αλλά ο φασισμός στην εξουσία είναι λιγότερο από κάθε τι άλλο κυβέρνηση της μικρομπουρζουαζίας. Αντίθετα είναι η δικτατορία η πιο αλύπητη του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Ο Μουσολίνι έχει δίκιο: οι μεσαίες τάξεις είναι ανίκανες για μία ανεξάρτητη πολιτική. Στις περιόδους της μεγάλης κρίσης καλούνται να φέρουν μέχρι παραλογισμού την πολιτική μίας από τις δύο βασικές τάξεις. Ο φασισμός πέτυχε να τις βάλει στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Συνθήματα όπως η κρατικοποίηση του τραστ και η κατάργηση των άνομων ωφελημάτων πετάχτηκαν στο καλάθι των αχρήστων από τότε που έγινε εξουσία. Αντίθετε ο ιδιομορφισμός των γερμανικών «περιοχών» που στηριζόταν στις ιδιομορφίες της μικρομπουρζουαζίας άφησε θέση στον καπιταλιστικό και αστυνομικό συγκεντρωτισμό. Κάθε επιτυχία της εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής του εθνικοσοσιαλισμού σημαίνει αναπόφευκτα την συντριβή του μικρού κεφαλαίου από το μεγάλο.
Το πρόγραμμα των μικροαστικών αυταπατών δεν καταργηθεί. Αποσπάται απλώς από την πραγματικότητα και διαλύεται μέσα σε τελετουργικές πράξεις. Η ενοποίηση όλων των τάξεων περιορίζεται στον μισοσυμβολισμό της υποχρεωτικής υπηρεσίας εργασίας και την δήμευση «υπέρ του λαού» της εργατικής γιορτής της Πρωτομαγιάς. Η διατήρηση του γοτθικού αλφαβήτου ενάντια στο λατινικό αλφάβητο αποτελεί μία συμβολική ρεβάνς ενάντια στο ρεύμα της παγκόσμιας αγοράς. Η εξάρτηση από τους διεθνείς, μαζί και τους Εβραίους, τραπεζίτες δεν περιορίστηκε ούτε κατά ένα γιώτα. Αντίθετα, απαγορεύτηκε η σφαγή των ζώων σύμφωνα με την ρήση του Ταλμούδ. Αν ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις, οι δρόμοι του 3ου Ράιχ είναι στρωμένοι με σύμβολα.
Ταπεινώνοντας το πρόγραμμα των μικροαστικών αυταπατών σε καθαρά γραφειοκρατικές μασκαράτες, ο εθνικοσοσιαλισμός ορθώνεται πάνω από το έθνος σαν η χειρώτερη μορφή του ιμπεριαλισμού. Είναι απολύτως μάταιη η ελπίδα ότι η κυβέρνηση του Χίτλερ θα μπορούσε να πέσει σήμερα ή αύριο, θύμα της δικής της εσωτερικής ασυνέπειας. Ένα πρόγραμμα ήταν αναγκαίο στους ναζί για να φτάσουνε στην εξουσία, αλλά η εξουσία δεν χρησιμεύει καθόλου στον Χίτλερ για να υλοποιήσει αυτό το πρόγραμμα. Το καθήκον του έχει υπαγορευτεί από το μονοπωλιακό κεφάλαιο. Η αναγκαστική συγκέντρωση όλων των πόρων και όλων των μέσων του λαού σύμφωνα με τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού, που είναι η πραγματική ιστορική αποστολή της φασιστικής δικτατορίας, σημαίνει την προετοιμασία του πολέμου. Αυτό το καθήκον με την σειρά του δεν ανέχεται καμία εσωτερική αντίδραση και οδηγεί στην κατοπινή μηχανική συγκέντρωση της εξουσίας. Δεν είναι δυνατόν ούτε να μεταρρυθμιστεί ούτε να παραιτηθεί ο φασισμός. Μόνο να ανατραπεί. Η πολιτική τροχιά του εθνικοσοσιαλισμού θα καταλήξει σε αυτό το δίλλημα: πόλεμος ή επανάσταση.
Η πρώτη επέτειος της ναζιστικής δικτατορίας πλησιάζει. Όλες οι τάσεις του καθεστώτος φάνηκαν με σαφήνεια και ακρίβεια. Η «σοσιαλιστική επανάσταση», που οι μικροαστικές μάζες φανταζόταν ότι θα είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα της «εθνικής επανάστασης» έχει καταδικαστεί επίσημα και εξαφανιστεί. Η συναδέλφωση των τάξεων αποκορυφώθηκε στο γεγονός ότι οι κατέχοντες σε μία μέρα ειδικά ορισμένη από την κυβέρνηση παραιτούνται υπέρ των μη κατεχόντων από τα ορεχτικά και τα φρούτα τους. Η πάλη ενάντια στην ανεργία κατέληξε στην διχοτόμηση της μερίδας της πείνας. Τα υπόλοιπα είναι καθήκον της υποδουλωμένης στατιστικής. Η «σχεδιασμένη» αυτάρκεια αποκαλύπτεται ότι είναι απλώς ένα νέο στάδιο της οικονομικής αποδιοργάνωσης.
Όσο πιο πολύ το αστυνομικό καθεστώς των ναζί είναι ανίσχυρο στον τομέα της οικονομίας, τόσο πιο πολύ είναι υποχρεωμένο να συγκεντρώνει τις προσπάθειες του στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής. Αυτό ανταποκρίνεται απόλυτα στήνω εσωτερική δυναμική του βαθιά επιθετικού γερμανικού κεφαλαίου. Η ξαφνική αλλαγή στάσης των εθνικοσοσιαλιστών ηγετών, που κάνουν τώρα φιλειρηνικές διακηρύξεις, μπορεί να παραξενέψει μονάχα τους ολότελα ηλίθιους. Ποια άλλη μέθοδο έχει στην διάθεση του ο Χίτλερ από το να ξαναρίξει τις ευθύνες για τις εσωτερικές δυστυχίες στους εξωτερικούς εχθρούς και να συσσωρεύσει κάτω από την πρέσα της δικτατορίας την εκρηκτική δύναμη του ιμπεριαλισμού;
Αυτό το μέρος του προγράμματος που αναγγέλθηκε κιόλας ανοικτά πριν από την άνοδο των εθνικοσοσιαλιστών στην εξουσία πραγματοποιείται τώρα με σιδερένια λογική μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου. Το χρονικό διάστημα που μας χωρίζει από μία νέα ευρωπαϊκή καταστροφή καθορίζεται από τον αναγκαίο χρόνο επανεξοπλισμού της Γερμανίας.
avantgarde2009.wordpress.com/
Θα ξεκινήσει ένα αφιέρωμα στους Μαύρους Πάνθηρες.Η πολιτική οργάνωση που γενήθηκε απο το Black Power Movement στα μέσα της δεκαετίας του ΄60, που ο τότε αρχηγός της CIA,Edgar Hoover είχε κατονομάσει σαν τον “μεγαλύτερο εσωτερικό εχθρό για την ασφάλεια της χώρας” και πέθανε λόγω καταστολής,λάθος πολιτικών χειρισμών και προβοκατόρικων χτυπημάτων έχει πολλά να μας μάθει.Η κοινωνική της απήχηση άφησε πίσω ένα θρύλο που ακόμα και σήμερα,στις μέρες της αποπολιτικοποίησης,ειδικά στην κοινωνία των ΗΠΑ,αφήνει το στίγμα του.
καταβολές η οποία πολέμαγε για μια σοσσιαλιστική επανάσταση στις ΗΠΑ για όλους τους καταπιεσμένους ανθρώπους ανεξαρτήτως φυλής ή εθνικότητας.
